فنون مذاکره
مذاکره‌کنندگان برای دستیابی به هدف‌های خود از مانورهای متمرکز کوتاه مدت استفاده می‌کنند. بسایری از چنین فنونی برای کاهش خواسته‌های طرف مقابل طراحی شده‌اند تا وی را مجاب کنند برای رسیدن به هدف‌هایش پیشنهادهایی را که کاملا مطلوب طرفیت باشد بپذیرد و گرنه احتمال دستیابی به هدف اندک خواهد بود.
برای مثال، مذاکره‌کننده می‌تواند با صبر طرف مقابل را از صحنه به در کند یا اقدامی یک جانبه صورت دهد و نتیجه مذاکره را عمل انجام شده در نظر گیرد؛ یا ناگهان رهیافت خود را تغییر دهد و عکس آنچه که از او انتظار می‌رود و رفتار کند و بدین‌ترتیب طرف مقابل را در برابر عمل انجام شده قرار دهد یا از مذاکره کناره‌گیری کند یا محدودیت‌های زمان و هزینه و موعد مقرر را تحمیل کند.
به همین ترتیب، مذاکره‌کننده ممکن است ادعا کند
که نقطه سربه‌سر او از آنچه معمول است بسیار
کمتر می‌باشد؛ یعنی از رویه‌ای که به فن
«دروغ بزرگ» مشهور است استفاده کند. اگر طرف مقابل این اطلاعات را بپذیرد ممکن است
امتیازهای قابل ملاحظه‌ای بدهد.
هفت نوع مذاکره‌کننده که به طور عمدی فنون خاصی از مذاکره را انتخاب می‌کنند:
- مذاکره‌کنندۀ آغازگر پرخاشگر
- مذاکره‌کننده متأنی
- مذاکره‌کننده تمسخرگر
- مذاکره‌کننده بازپرس
- مذاکره‌کننده به ظاهر موجه
- مذاکره‌کننده تفرقه افکن
- مذاکره‌کننده کودن
منبع: مدیریت تعارض و مذاکره
